Στην εορταστική Διεπιστημονική Διημερίδα για τα 60 χρόνια ΑΚΜΑ, ανοίξαμε το ερώτημα του στόχου του σεμιναρίου σε ανοικτή διεργασία. Η αλληλουχία των ομάδων αποτελεί την πυξίδα μας: “Χρειάζομαι ένα σεμινάριο που θα έχει προσανατολισμό προς τη ζωή, που θα ξεφεύγει από τις ταμπέλες και την αποκλειστική εστίαση στα διαγνωστικά μοντέλα, που θα με βοηθήσει να συνδεθώ με ανθρώπους και όχι με διαγνώσεις· να δω τον άνθρωπο και όχι τη διαταραχή. Χρειάζομαι ένα σεμινάριο που θα διερευνά το κοινωνικοπολιτικό, το οικογενειακό, το πολιτισμικό πλαίσιο που συντελεί σε αυτό που, τελικά εκφράζεται ως ψυχική διαταραχή, που θα αφήνει χώρο να ακουστεί η πλευρά του θεραπευτή και η δυσκολία του αλλά και η πλευρά του ανθρώπου με βιωμένη εμπειρία και που τελικά θα βοηθήσει να δημιουργηθούν γόνιμες σχέσεις και υποστηρικτικές μεταξύ συναδέρφων για την απόκτηση εφοδίων για μια πιο ‘σφαιρική’ ματιά.
Σε μια τέτοια διεργασία μου είναι σημαντική η προσωπική μου ιστορία· η δική μου ιστορία θα τιμήσει και το τραύμα του ανθρώπου που συναντάω. Για το σκοπό αυτό χρειάζομαι να κάνω κι εγώ μια προσωπική επανάσταση, όπου με πίστη, ελπίδα, εμπιστοσύνη στον εαυτό και ασφάλεια στη σχέση, να είμαι ο εαυτός μου. Χρειάζομαι ένα σεμινάριο όπου θα ακούγονται ιστορίες και θα γίνεται μοίρασμα, ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης όπου θα μπορώ να παίρνω το χρόνο μου, να συνδέομαι με τον εαυτό μου, τις δύσκολες αλήθειες του και με το νόημα. Πέρα από τι διαγνώσεις είναι ο άνθρωπος.
Όμως ο άνθρωπος έχει επίσης και τα όρια του. Χρειάζομαι λοιπόν να μπορώ να αναγνωρίζω τα όρια μου, μέχρι που φτάνει η ανθεκτικότητά μου, πώς στέκομαι ως επαγγελματίας σε σχέση με τα συμπτώματα και πώς αυτά μπαίνουν στη σχέση. Μιλάω για ένα σεμινάριο που θα συζητάει για τα όρια, γιατί η ζωή είναι αμείλικτη και με καλεί να βρω τα θέλω μου· να μην κρυφτώ πίσω από τον εγωισμό μου αλλά και να μην πέσω σε μια άνευ όρων προσφορά. Χρειάζομαι ένα σεμινάριο που θα με βοηθήσει να με αγαπήσω και να με αποδεχτώ και έτσι να μπορώ να καλλιεργήσω και την αγάπη και την αποδοχή για το άλλο άτομο, τον ασθενή άνθρωπο.
Τα παραπάνω χρειάζονται φροντίδα. Και η φροντίδα μπορεί να δοθεί και μέσα από κάποια εποπτική διεργασία που θα φροντίσει τον θεραπευτή κτίζοντας, παράλληλα και ένα είδους κοινότητα. Οι άλλοι είναι σημαντικοί και μπορούν να με βοηθήσουν να πάρω ευθύνη. Χρειάζομαι ένα σεμινάριο για να πάρω την ευθύνη μου και όχι να την αποποιηθώ γιατί η “ψυχοπαθολογία” προσφέρει συχνά ένα άλλοθι για να ξεφορτωθούμε έναν άνθρωπο.
Τελικά χρειάζομαι όραμα, δίκτυο, πείσμα, προσανατολισμό στη σχέση για να περάσω μέσα από το χάος και να αντέξω μέσα στο σύμπτωμα μέχρι να μάθω τις δυνάμεις μου. Εξάλλου μήπως κι εγώ, ο επαγγελματίας ψυχικής υγείας δεν έχω λαχτάρες; Μήπως χρειάζεται κι εγώ, ως επαγγελματίας, να μιλήσω για τη δική μου τρέλα;”