BHMAgazino Τεύχος 20/10/19
Οικολογικά, οικονοµικά και υπαρξιακά ρήγµατα τα οποία απαιτούν την άµεσα προσοχή και δράση µας.
Ίσως η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα αντιλήφθηκε τη γη ως ένα όλον, ήταν όταν οι πρώτοι αστροναύτες έστειλαν τις φωτογραφίες του µικρού µας µπλε πλανήτη. Από εκείνα τα µακρινά 60’s -παρότι γεννήθηκα εκείνη τη δεκαετία µου φαίνεται ακόµη κι εµένα παλαιολιθική- εµείς οι άνθρωποι κάναµε -και κάνουµε- πολλά για να καταστρέψουµε όχι µόνο τον πλανήτη µας αλλά και εµάς τους ίδιους. Η οικολογική καταστροφή όµως είναι µόνο ένα ρήγµα από αυτά που -εµείς οι ίδιοι- έχουµε δηµιουργήσει. Αυτή τη στιγµή ισορροπούµε επάνω σε τρία.
Ρήγµα νο 1. Οικολογικό/οικουµενικό.
Νούµερο 1,5.
Χρησιµοποιούµε ως άνθρωποι 1,5 φορά την αναπαραγωγική δυνατότητα του πλανήτη µας. Σε καύσιµα και ορυκτά, σε τροφή και πόσιµο νερό, στη δυνατότητα του αέρα, του εδάφους και της θάλασσας να αυτοκαθαριστεί, στα πάντα όλα. Και αυτό αφορά στον µέσο όρο. Αν είµασταν όλοι Αµερικάνοι το νούµερο θα ήταν 5! Δυστυχώς όµως για όλους µας, δεν υπάρχει Planet B…
Ρήγµα νο 2. Οικονοµικό/κοινωνικό.
Νούµερο 8.
Εν έτει 2019 η περιουσία των 8 πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη ξεπερνά την αθροιστική περιουσία του µισού πληθυσµού της γης. 8 άνθρωποι που χωράνε σε ένα mini van (ή καλύτερα σε µια λιµουζίνα) έχουν στην κατοχή τους πιο πολλά από όσο όλοι µαζί οι 3,8 δις κάτοικοι της πολυπληθέστερης ηπείρου µας…
Ρήγµα νο 3. Υπαρξιακό/ατοµικό.
Νούµερο 800.000.
Αυτός είναι ο αριθµός των αυτοκτονιών κάθε χρόνο. Και µάλλον η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη, µιας και πολλές αυτοκτονίες καταγράφονται ως ατυχήµατα ή θάνατοι από φυσικά αίτια. Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί κάθε 40 δευτερόλεπτα! Αθροιστικά οι θάνατοι από όλους πολέµους, τους φόνους και τις φυσικές καταστροφές σε παγκόσµιο επίπεδο είναι πολύ λιγότεροι (±580.000)…
Εδώ είµαστε. Όπως λέει κι ένας φίλος µου, αυτή είναι η πραγµατική πραγµατικότητα. Πολύ µεγάλη για να κάνουµε κάτι; Αν πιάσουµε τα πράγµατα απ’ έξω προς τα µέσα και κοιτάξουµε τη µεγάλη εικόνα, τότε ναι. Ότι και αν κάνουµε εσύ κι εγώ, µάλλον δεν είναι αρκετό. Μπορούµε όµως να το πάρουµε αλλιώς;
Η Δασκάλα µου –όχι στο σχολείο αλλά στη ζωή- µου έλεγε συχνά πυκνά σε µια περίοδο που ήµουν πολύ θυµωµένος και πικραµένος: Δηµήτρη υπάρχουν Μόνο 3 δουλειές στον κόσµο.
- Υπάρχει η δουλειά του Θεού. Είναι µέρα είναι νύχτα, έχει ζέστη έχει κρύο, βρέχει ή χιονίζει. Μπορεί να µην σου αρέσει, µπορεί να στεναχωριέσαι, να θυµώνεις, να φωνάζεις, να… Αλλά και ότι και αν κάνεις αυτό είναι.
- Υπάρχει η δουλειά των άλλων. Τι κάνει η κυβέρνηση και η εφορία, τι κάνει ο γείτονας δίπλα σου και ο οδηγός µπροστά σου, τι κάνει η πρώην γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Μπορεί να µην σου αρέσει, µπορεί να στεναχωριέσαι, να θυµώνεις, να φωνάζεις, να…Αλλά και ότι και αν κάνεις αυτό είναι.
- Και υπάρχει η δουλειά η δική σου. Τι θα κάνεις εσύ µε όλα αυτά; Θα διαλέξεις να στεναχωρηθείς, να θυµώσεις, να φωνάξεις… Ή θα διαλέξεις να κάνεις κάτι πιο γόνιµο για αυτά και –κυρίως- για σένα;
Αυτό λοιπόν που έµαθα στη ζωή µου και στη δουλειά µου -σε όλα αυτά τα 32 χρόνια που είµαι στο χώρο των επιχειρήσεων- είναι ότι οι δυο πιο δυνατές λέξεις, και ίσως οι µόνες που µπορούνε να σε πάνε µπροστά. είναι οι λέξεις προσωπική ευθύνη. Ναι είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουµε τις συνθήκες ή την περιρρέουσα ατµόσφαιρα, τις κρίσεις ή τις κυβερνήσεις, τον γείτονα ή τον ξένο, τον προϊστάµενο ή τον υφιστάµενο, το σύντροφο ή το παιδί µας.
Ή µπορούµε να δούµε τα πράγµατα αλλιώς.
- Να διαλέξουµε το που θα εστιάσουµε. Σε αυτά που µπορούµε να κάνουµε κάτι ή σε αυτά που δεν µπορούµε;
- Να διαλέξουµε το νόηµα που θα του δώσουµε. Αυτό το «πρόβληµα» ήρθε στη ζωή µας για να µας την ‘σπάσει’ ή για να µας κάνει καλύτερους;
- Και να διαλέξουµε τι θα κάνουµε για αυτό; Θα επικεντρωθούµε τελικά στα προβλήµατα που µας ‘βασανίζουν’ ή στις λύσεις που µας αναλογούν;
Και ποιες είναι αυτές; Μεταφέρω κάτι που διάβασα σε µια συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ γιατί νοµίζω πώς συνοψίζει σε µια µικρο-κλίµακα αυτά που µας αναλογούν σε µια µεγαλύτερη. «Τα πιο σηµαντικά πράγµατα δεν τα διδάχτηκα στο Πανεπιστήµιο αλλά στο νηπιαγωγείο. Εκεί µε έµαθαν να πλένω τα χέρια µου πριν το φαγητό, να µην παίρνω τα παιχνίδια των συµµαθητών µου, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και το κυριότερο, να δίνω το χέρι στα άλλα παιδιά για να περάσουµε µαζί στο απέναντι πεζοδρόµιο».
Ας κάνουµε τουλάχιστον αυτά. Και –κυρίως- ας δώσουµε το χέρι µας προκειµένου όλοι µαζί αν όχι να κλείσουµε αυτά τα ρήγµατα, τουλάχιστον να µην τα µεγαλώσουµε.
*Ο Δηµήτρης Τσούχλος είναι Master Executive Coach & Organizational Consultant και
ασχολείται µε το να «κλείνει ρήγµατα» σε Επιχειρήσεις & Οργανισµούς.
