Την Τρίτη 5/4/22 πραγματοποιήθηκε συνάντηση συνεργατών και συνεργατριών του ΑΚΜΑ, με προσκεκλημένη ως συντονίστρια/επιμορφώτρια την Αλεξάνδρα Βασιλείου, Processwork Hub, μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Orlando LGBT+ και επόπτρια των ψυχολόγων της τηλεφωνικής γραμμής στήριξης 11528 – Δίπλα Σου.
Η θεματική της συνάντησης ήταν “Σεξουαλικός προσανατολισμός και ταυτότητα φύλου στο χώρο της ψυχοθεραπείας (και όχι μόνο)”. Μια συνάντηση προβληματισμού για τον κανονιστικό ρόλο της ψυχοθεραπείας στη διαμόρφωση αντιλήψεων και υποστήριξης ανθρώπων σε θέματα που αφορούν σε σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα φύλου. Εξερευνήσαμε τη μετάβαση από την παθολογικοποίηση στην αποπαθολογικοποίηση, όχι μόνο στα εγχειρίδια, αλλά και στις πρακτικές μας και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου ως βιώματα και το ρόλο τους σε οικογενειακά συστήματα.
Λίγες μέρες μετά ζητήθηκε από τα άτομα που συμμετείχαν, να συμπληρώσουν τη φράση “αυτό που κρατάω από τη συνάντηση είναι…”.
Αυτό που κρατάω είναι πως παράλληλα με κάποιες (άλλες) ταυτότητες που κρύβονται, κρύβονται και κάποιοι (δικοί μας) φόβοι κι είναι χειραφετητικό αν το συνειδητοποιούμε (έστω και κάποιες φορές).
Αυτό που κρατάω είναι κάτι… γεμάτο, πλούσιο και ενδιαφέρον. Μια καλή αρχή…. και ενδυνάμωση για τον σύγχρονο θεραπευτή.
Αυτό που κρατάω είναι μια θετική αίσθηση που μάλλον συνδέεται με το άνοιγμα μεταξύ μας τέτοιων σημαντικών διαλόγων.. και κυρίως αντέχοντας να μένουν ανοιχτοί.
Αυτό που κρατάω είναι… νέα ξυπνήματα … κλείσιμο και άνοιγμα … προβληματισμό και αναστοχασμό … ασφάλεια και αγωνία … τη λαχτάρα να μάθω, να συνδεθώ, να ταξιδέψω.
Αυτό που κρατάω είναι… το στραμπούληγμα της ακαμψίας… την ανοιχτή κουβέντα για ΛΟΑΤΚΙ+ θέματα.
Αυτό που κρατάω είναι μια αίσθηση ότι ανιχνεύσαμε την επιφάνεια ενός πολύ πλούσιου συμπεριληπτικού κόσμου, που επίπονα γεννιέται στην Ελλάδα και στο ΑΚΜΑ. Μπροστά μας είναι να εμβαθύνουμε στην αναζήτηση και στην κουβέντα μεταξύ μας, ώστε να γίνουμε έμπρακτα μέρος των αντιληπτικών αλλαγών που καλούμαστε να κάνουμε – ατομικά και συλλογικά.
Αυτό που κρατάω είναι η ανάγκη μου να ανοίξω την οπτική και την κατανόηση μου, να αντέξω αβεβαιότητα για έννοιες που είχα μάθει να θεωρώ βέβαιες με κάποιο τρόπο. Να εμπεριέξω και να εμπλουτιστώ με εμπιστοσύνη (πως αυξάνω την λειτουργικότητα) και με εγρήγορση (για τα στερεότυπα που περιμένουν να πεταχτούν κάθε στιγμή)
Αυτό που κρατάω είναι… δυο χέρια αγκαλιάς σαν πέταλο μισάνοιχτα τριγύρω να περιμένουν, να ‘ναι έτοιμα, να κάνουν χώρο, να μ’ αφήνουν… κι εγώ να επιχειρώ να νιώσω και να αγγίξω και να μάθω, ή και να καταλάβω και να σχεδιάσω και να φτιάξω, αν τολμήσω, ό,τι είμαι και θα γίνομαι. Με φόβο αγνώστου και συγκίνηση.
Ήταν μια συνάντηση γεμάτη από συνδέσεις του παλιού με το νέο, σαν σε μια διαρκή κίνηση. Πώς να δω αυτά που δεν υπήρχαν πριν γραμμένα στο χάρτη; Πώς να ακολουθήσω, να αλλάξω, να φωτίσω; Χώρος… Σαν χορός από νέους που αρχίζει σε χαμηλό τέμπο και όσο περνάει η ώρα δυναμώνει.
){kind=link}