O Γιώργος και η Βάσω Βασιλείου, απόφοιτοι της Ιατρικής Σχολής Αθηνών (1953) και του Πανεπιστημίου Loyola στο Σικάγο (1962), υπήρξαν οι ιδρυτές του Αθηναϊκού Κέντρου Μελέτης του Ανθρώπου (1963). Ζευγάρι στη ζωή και συνοδοιπόροι στην προαγωγή της συστημικής προσέγγισης και της ομαδικής και οικογενειακής θεραπείας, εργάστηκαν ως Ψυχίατρος και ως Ψυχολόγος αντίστοιχα με ομάδες για όλο τους το βίο.
Ο Γιώργος και η Βάσω Βασιλείου, μετά τις βασικές σπουδές τους, ολοκλήρωσαν την πρακτική τους άσκηση στο Ψυχιατρικό Κέντρο του Ιλινόις, στο Εθνικό Ερευνητικό Νοσοκομείο Galesburg και στο Πανεπιστήμιο Loyola. Στη συνέχεια εργάστηκαν ως μόνιμο προσωπικό σε αυτούς τους οργανισμούς καθώς και στο Καθολικό Φιλανθρωπικό Κέντρο Καθοδήγησης στο Σικάγο.
(Δείτε το άρθρο της κ Μίνας Πολέμη-Τοδούλου στην Εncyclopedia of Couple and Family Therapy).
«Άμα άνθρωπος, άμα και ομάς» έλεγε ο Γιώργος Βασιλείου, συνοψίζοντας σε αυτή τη φράση τη φιλοσοφία του ΑΚΜΑ του οποίου η προσέγγιση βασίζεται στη δύναμη της ομάδας και των σχέσεων ως εργαλεία προσωπικής και συλλογικής μάθησης. Μέσα από την αλληλεπίδραση, την αλληλεξάρτηση και τη συναλλαγή, το μοίρασμα συναισθημάτων και εμπειριών, δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να επεξεργάζονται τις δυσκολίες τους, να επαναφηγούνται τις ιστορίες τους, να ανακαλύπτουν νέες οπτικές και να ενδυναμώνονται. Έτσι, μέσω των ομαδικών διεργασιών και της συλλογικότητας, επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό και τις αξίες τους.
Μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα και την ίδρυση του ΑΚΜΑ συνέχισαν να εξελίσσουν την εργασία τους και την τεχνική τους στην Ομαδική και Οικογενειακή Θεραπεία. Η Βάσω Βασιλείου υπήρξε μόνιμη καθηγήτρια Ψυχολογίας (1963 – 1975) στο Pierce Αμερικάνικο Κολλέγιο και ανέπτυξε περαιτέρω την «Τεχνική Ανάλυσης της Αλληλουχίας» (Sequence Analysis Technique) για κλινικούς και κοινωνιο-εκπαιδευτικούς λόγους στην Οικογενειακή Θεραπεία και Εκπαίδευση. Ανέπτυξαν προσεγγίσεις προσαρμοσμένες στα ιδιαίτερα πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικογένειας, αξιοποιώντας την πρωτοποριακή έρευνα των N. Ackerman, V. Satir, P. Watzlawick, L. Whyne και άλλων επιστημόνων από την ομάδα του Palo Alto, με τους οποίους διατηρούσαν μακρόχρονη σχέση και συνεργασία, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Επιπλέον, οι ίδιοι ανέπτυξαν την «Τεχνική της Συναλλακτικής Ομαδικής Εικόνας» (Synallactic Group/ Collective Image Technique) στην ομαδική θεραπεία. Η συγκεκριμένη τεχνική βασίζεται στην «Ανάλυση της Αλληλουχίας της Ιστορίας στη Ομαδική διαδικασία» (Story Sequence Analysis to the Group Process) του Arnold M. και προσαρμόστηκε από την Βάσω Βασιλείου.
Οι ιδρυτές του ΑΚΜΑ υπήρξαν μέλη με κεντρική θέση σε Διεθνείς Εταιρείες. Ο Γιώργος Βασιλείου διετέλεσε Πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής (1978-83), Πρόεδρος της Μεσογειακής Κοινωνικοψυχιατρικής Εταιρείας (1972-80), πρώτος Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ομάδας (1973-80), μέλος του Δ.Σ. της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγείας (1972-76), Corresponding Fellow από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΑΡΑ) και μαζί με τη Βάσω εξελέγησαν Fellows και Master-Trainers της Αμερικανικής Εταιρείας Ομαδικής Ψυχοθεραπείας. Η Βάσω Βασιλείου εξελέγη Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ομάδας (1973-80) και του Δ.Σ. του Διεθνούς Συμβουλίου Ψυχολόγων (1967-69, 1975-77).
Η επιστημονική ομάδα και εκατοντάδες εκπαιδευόμενοι του ΑΚΜΑ θήτευσαν για δεκαετίες δίπλα στους Γιώργο και Βάσω Βασιλείου ζώντας έμπρακτα τι σημαίνει να μελετάς και να υπηρετείς, μέσα από διαφορετικούς ρόλους, τον άνθρωπο με τρόπο που μαρτυρά συνειδητή παρουσία, συστημική ματιά, κοινωνική ευθύνη και ανθρώπινη ζεστασιά.
Στα χρόνια της λειτουργίας του ΑΚΜΑ, η επιστημονική ομάδα και οι συνεργάτες του έχουν αφιερώσει τη δράση τους στην ανάπτυξη, την καθιέρωση και την εποπτεία προγραμμάτων πρόληψης που ενθαρρύνουν τη δημιουργία λειτουργικών ομάδων μέσα σε ιατρικά, εκπαιδευτικά και κοινοτικά πλαίσια, σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Παράλληλα με την κύρια δράση του ΑΚΜΑ στον ελλαδικό χώρο, οι συνεργάτες του έχτισαν και διατήρησαν σταθερές συνεργασίες με φορείς του εξωτερικού. Ως βασικοί εκπαιδευτές στην Οικογενειακή Θεραπεία και στη Θεραπεία Ομάδας, συνεργάστηκαν με κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα διεθνώς, πραγματοποίησαν Εκπαιδευτικά Εργαστήρια, Σεμινάρια Μετεκπαίδευσης και Φροντιστήρια για εφαρμοσμένες τεχνικές, σε σημαντικά πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, οργανισμούς υγείας και πρόνοιας και επιστημονικές ενώσεις σε περισσότερες από 15 χώρες της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης (στη Βουλγαρία, την Κύπρο, την Κροατία, την Τσεχία, τη Δανία, το F.Y.R.O.M., την Ουγγαρία, την Ιταλία, τη Μάλτα, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Σουηδία, την Αλγερία, τη Σερβία, τη Ρουμανία, την Τουρκία, το Ισραήλ, τη Ρωσσία, τη Μ. Βρετανία) αλλά και στη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό).
Στα χρόνια, 1970 στους Δελφούς, 1972 στις Πλάτρες της Κύπρου, 1974 στην Αθήνα, 1976 στην Opatija, 1978 στη Λισσαβόνα, 1980 στη Λευκωσία οργανώθηκαν Διεθνή Δελφικά Συμπόσια για Οικογενειακή Θεραπεία με Πρόεδρο τον Γ.Βασιλείου και συνπρόεδρο τον D.Rubinstein. Το 1987 στην Πράγα οργανώθηκε Διεθνές Συνέδριο για την Οικογενειακή Θεραπεία με Πρόεδρο την Virginia Satir και Αντιπρόεδρο τον Γ.Βασιλείου.
Την Πρωτομαγιά του 1990 ο ιδρυτής του ΑΚΜΑ, Γιώργος Βασιλείου, περιγράφει με ένα ζεστό και γλαφυρό τρόπο πώς ξεκίνησε το ταξίδι του ΑΚΜΑ από έναν «….. έφεδρο Ανθυπίατρο στο Τάγμα Προκάλυψης που ήταν τότε στα Άνω Πορρόια του Μπέλλες».
Ξεκινά λέγοντας: «….Το συμπέρασμα που είχε δέσει στο νου του ανθυπίατρου ήταν ότι η αντίδραση σ’ αυτό τον κατήφορο δεν μπορούσε παρά να είναι μια: η δημιουργία μέσα στον Ελλαδικό περίγυρο ενός Κέντρου Αντίστασης ενάντια στην εντροπική αυτή αποδιοργάνωση του Ανθρώπου και των Συστημάτων που πρέπει να δομεί για να ζήσει: οικογένειες, ομάδες, κοινότητες……».
Στο κείμενο που ακολουθεί η κοινότητα του ΑΚΜΑ θα μάθει ή θα θυμηθεί για τα χρόνια των Βασιλείου στην Αμερική, για τις διεθνείς συνεργασίες, τα Δελφικά Συμπόσια, τα Newsletters ενώ στο παράρτημα παρατίθεται όλη η αρθρογραφία & βιβλιογραφία του Γιώργου και Βάσως Βασιλείου.
Ο ιδρυτής του ΑΚΜΑ καταλήγοντας σημειώνει:
«…παρουσιάζοντας την ιστορία του Α.Κ.Μ.Α. θα είχε να αναλύσει κανείς την ατομική συμβολή του καθενός από τους ανθρώπους που το ξεκίνησαν και του καθενός από τους συναδέλφους που τους πλαισίωσαν, στην αρχή σαν εκπαιδευόμενοι και κατόπιν σαν συνεργάτες……Ωστόσο…αναγκαστικά, καταλήγουμε στο γνωστό συμπέρασμα ότι το ΟΛΟΝ είναι “κάτι παραπάνω” από τα μέρη που το συναποτελούν και μέσα σ’ αυτό δεν χωρεί καμιά κατάτμηση σε ατομικές συμβολές».
